Η δήθεν "Μακεδονική γλώσσα" του ΟΗΕ: Νέα, σκληρή ανακοίνωση Ν.Δ. κατά Ν. Κοτζιά

Με μια νέα, σκληρή ανακοίνωση, απαντά στον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά η Νέα Δημοκρατία, κατηγορώντας τον ότι "συνεχίζει με τις τοποθετήσεις του να αποδυναμώνει τα πάγια διπλωματικά επιχειρήματα της Ελλάδος ενισχύοντας έτσι -συνειδητά ή ασυνείδητα- τις αλυτρωτικές αξιώσεις των Σκοπίων".

Ο Μαλέας και ο Βασιλέας : ποντιακή κωμωδία στο κλειστό Δημοτικό Θέατρο Συκεών

Ο Σύλλογος Ποντίων Νεάπολης Θεσσαλονίκης παρουσιάζει τη Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017, στις 20:30, στο κλειστό Δημοτικό Θέατρο Συκεών την ποντιακή κωμωδία του Κοσμίδη Χ. Ιωάννη «Ο Μαλέας και ο Βασιλέας».

Τα αγγλικά χάνουν τη σημασία τους στην Ευρώπη: Jean-Claude Juncker

Εν μέσω της έντασης ΕΕ - Βρετανίας πριν καλά - καλά ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το Brexit, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ είπε ότι «αργά αλλά σταθερά, τα αγγλικά χάνουν σημασία στην Ευρώπη». Μάλιστα, ενώ επέλεξε να πει αυτή τη φράση στα αγγλικά, στη συνέχεια μίλησε γαλλικά, προσθέτοντας: «Στη Γαλλία γίνονται εκλογές και θέλω να γίνω κατανοητός».

Ζουράρις: Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει

Αίσθηση προκάλεσε η αναφορά του υφυπουργού Παιδείας Κώστα Ζουράρι, στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου για τις αλλαγές στην εκπαίδευση, όταν είπε: «Νομίζετε ίσως ότι δεν απειλούμαστε τώρα ως χώρα, μόνο κάποια νησιά μας ζητάει ο Ερντογάν. Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει. Τα νησιά θα τα ξαναπαίρνουμε πάντοτε. Τη γλώσσα έχει σημασία να μην μας πάρουν».

To ΑΠΕ διακόπτει τη συνεργασία με τον ανταποκριτή στην Τουρκία μετά την «επική» γκάφα με τον Ερντογάν

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ προχώρησε στη διακοπή της συνεργασίας του με τον ανταποκριτή του στην Τουρκία μετά την τεράστια γκάφα που έγινε με τις δηλώσεις Ερντογάν το μεσημέρι.

«Είστε Ιταλοί, Ναπολιτάνοι ή Σικελοί;» ρωτά μετανάστες μαθητές η Βρετανία

«Είστε Ιταλοί, Ιταλοί από τη Νάπολη ή Ιταλοί από τη Σικελία;» Η απίστευτη ερώτηση περιλαμβάνεται σε ερωτηματολόγιο προς τους νέους μαθητές, παιδιά Ιταλών μεταναστών, σε ορισμένα βρετανικά σχολεία, σε μία κίνηση που πυροδότησε την διαμαρτυρία της Ρώμης προς το Λονδίνο καθώς, έστω και αν δεν υπήρξε πρόθεση, οδηγεί σε διακρίσεις και «εκπέμπει» κατά πολλούς ρατσιστικές διαθέσεις έναντι του ιταλικού Νότου.

EE: Βάζει «stop» στα αγγλικά ως επίσημη γλώσσα λόγω Brexit!

Μία άκρως σημαντική πτυχή των επακόλουθων που αναμένονται λόγω Brexit φέρνει στο φως η Wall Street Journal, που υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εκτός από τη Βρετανία ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει και την αγγλική από επίσημη γλώσσα!

Κάλυψη Μουζάλα από την κυβερνητική εκπρόσωπο

Ο πρωθυπουργός κατανοεί τις ευαισθησίες του Πάνου Καμμένου και η κυβερνητική θέση είναι ξεκάθαρη στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, δήλωσε η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη.

Σαμπιχά Σουλεϊμάν: «Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι» (“Ρομ νάι κολάι του τε αβές")

“Ρομ νάι κολάι του τε αβές, Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι” απαντά η Σαμπιχά Σουλεϊμάν για την απόσυρση της υποψηφιότητάς της από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. 

Χαρακτηρίζει “αδέξια” αλλά και “συγκινητική προσπάθεια” του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει αντιληπτή στην αριστερά η φωνή των τσιγγάνων της Θράκης και αφήνει αιχμές κατά αριστερών καθηγητών τονίζοντας πως κάποιοι αριστεροί “προτίμησαν να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους με το τουρκικό προξενείο που είναι πιο σημαντικό από εμάς τους ασήμαντους τσιγγάνους της Θράκης.”
Νωρίτερα άλλωστε σε δηλώσεις της στον ΣΚΑΪ σχετικά με την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να την αντικαταστήσει με τον Μεστάν Οσμάν Ουμίζ ανέφερε ότι “φαίνεται πως ήθελαν υποψήφιο τουρκικής συνείδησης”.
Αναλυτικά η ανακοίνωσή της έχει ως εξής:

“Η επίθεση και οι συκοφαντίες που δέχθηκα με αφορμή την υπόδειξή μου ως υποψηφίας ευρωβουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, δεν με ξαφνιάζουν. Από τη στιγμή που οι γυναίκες Ρομά του Δροσερού αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για τη μόρφωση και τη βελτίωση της ζωής των παιδιών μας, πριν από οκτώ περίπου χρόνια, δεχτήκαμε τις πιο εξωφρενικές επιθέσεις από πολλές πλευρές του τύπου, τουρκικού και ελληνικού ,αλλά και των τοπικών αρχών της πόλης και του νομού. Παρόλα αυτά δεν μετανιώνουμε που χάρη στο εκπαιδευτικό έργο που προσφέραμε υπερτριπλασιάστηκε ο αριθμός των Ρομά μαθητών και μειώθηκε δραστικά η σχολική διαρροή μεταξύ των μαθητών μας. Βοηθήσαμε έτσι στην δημιουργία και δεύτερου δημοτικού σχολείου καθώς και γυμνασίου.
Δεν μετανιώνουμε που, για πρώτη φορά στην ιστορία του οικισμού μας, τα παιδιά μας φοιτούν στο γυμνάσιο και στο Λύκειο. Ευχαριστούμε όσους ,από την κοινωνία της Ξάνθης αλλά και από όλη την Ελλάδα ,όλα αυτά τα χρόνια, μας στήριξαν στο όνειρό μας. Καθηγητές πανεπιστημίου, γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους, φοιτητές, ενεργούς πολίτες της κοινωνίας της Θράκης, ιδρύματα με σπουδαία προσφορά στον τόπο που μας αγκάλιασαν με αυταπάρνηση και αγάπη. Ευχαριστούμε και τους θρακιώτες δασκάλους, ψυχολόγους ,κοινωνικούς λειτουργούς, καθηγητές και άλλους που στάθηκαν κοντά στα παιδιά μας, παράλληλα με τους εκπαιδευτικούς των σχολείων μας που δουλεύουν με πραγματική αυταπάρνηση.
Οι επιθέσεις, που λόγω της υποψηφιότητας μου, αναζωπυρώθηκαν και πάλι, οφείλονται πάντα στους ίδιους λόγους: είμαστε κάτοικοι του πιο υποβαθμισμένου τόπου της χώρας μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να είμαστε πολίτες. Στις ειλικρινείς τους εξομολογήσεις, πολλοί τοπικοί άρχοντες μιλούν για μπουλντόζες που θα πρέπει να μας ξεριζώσουν από το χωριό μας και να πάμε στο καλό. Οι μισοί κάτοικοι του χωριού μας, που ευρίσκεται στην Ξάνθη πριν από την προσάρτηση της Θράκης στην Ελλάδα, δουλεύουν εργάτες στα σπαράγγια, πωλούν λουλούδια και μπαλόνια σε όλη την χώρα, πεθαίνουν από τις κακουχίες πριν από τα 55 τους.
Δεν καταφέραμε δυστυχώς παρά τις προσπάθειές μας, να βάλουμε στο σχέδιο πόλεως τον οικισμό. Όλα τα σπίτια και τα υποτυπώδη καταστήματά μας είναι παράνομα. Είμαστε έτσι έρμαιο στους εκβιασμούς αυτοδιοικητικών παραγόντων και πολιτικών που μας θυμούνται πάντα πριν από τις εκλογές. Δώσαμε στους συντοπίτες μας,το δικαίωμα να ονειρεύονται για τα παιδιά τους, τη δυνατότητα να νοιώθουν πολίτες αυτής της χώρας. Δεν απαντώ στα περί ακροδεξιάς και δικτύων. Τα λέγουν όσοι δεν με γνωρίζουν. Με πληγώνει γιατί δεν είχα ποτέ μου σχέση με αυτόν τον πολιτικό χώρο, αλλά δεν θα απαντήσω.
Οι συμπολίτες μου αντιλαμβάνονται τη γελοιότητα του χαρακτηρισμού μιας τσιγγάνας ως ακροδεξιάς. Καταλαβαίνουμε ότι με τη δράση μας φτιάξαμε τη δική μας κοινωνία πολιτών, βοηθήσαμε τους Δροσερίτες να καταλάβουν ότι έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Στον αγώνα μας αυτό βρεθήκαμε αντιμέτωποι όχι μόνο με τον απύθμενο ρατσισμό μερίδας του τοπικού τύπου, αλλά και με τα ενεργούμενα του τουρκικού προξενείου που μας πιέζουν ,με νύχια και δόντια, να ομολογήσουμε τουρκική καταγωγή, από φόβο μήπως χάσει τη συσπείρωση και τη συνοχή της η μειονότητα.
Δυστυχώς, με δηλώσεις τους, δήθεν αριστεροί καθηγητές πανεπιστημίου μας μαλώνουν που επιμένουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως τσιγγάνοι. Δεν έχουν βέβαια πατήσει το πόδι τους στο Δροσερό. Σιχαίνονται να πιούν ένα καφέ στα γραφεία του συλλόγου μας. Προτιμούν την ασφάλεια του Κολωνακίου. Μας αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμες μονάδες στα παιγνίδια εντυπώσεων που θέλουν να παίξουν. Πού ήταν όλοι αυτοί όταν πριν ένα χρόνο οι τοπικές αρχές με απροκάλυπτό ρατσιστικό μένος έκλειναν το μοναδικό κέντρο εκπαίδευσης και δημιουργικής απασχόλησης στον οικισμό που έδινε καθημερινά ένα πιάτο φαγητό, ζεστή αγκαλιά και φροντίδα για τα τσιγγανόπουλα του Δροσερού; Τότε είχαμε την ευκαιρία να μετρήσουμε αυτούς που αληθινά νοιάζονται για μας, που δεν διστάζουν να σταθούν απέναντι στους μηχανισμούς που καταδυναστεύουν τον τόπο.
Με ενοχλεί που οι ιδέες τους περνούν για αριστερές. Ελπίζω πάντως, μετά την αδέξια, αλλά όντως συγκινητική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει αντιληπτή στην αριστερά η φωνή των τσιγγάνων της Θράκης, εμάς που είμαστε η μειονότητα της μειονότητας, εμάς των ταπεινών, να κατάλαβαν ότι υπάρχουμε.
Να γίνει κατανοητή από την αριστερά η δυναμική που προέρχεται από τους απλούς ανθρώπους του χωριού μας και σκοπεύει να γιατρέψει βαθιές πληγές που, δεκαετίες ανήθικης πολιτικής και συναλλαγής με το προξενείο, μας κρατούν στο απόλυτο περιθώριο της κοινωνίας και ομήρους των γνωστών υπηρεσιών της Τουρκίας.
Εύχομαι επίσης , κάποιοι «αριστεροί» που διέπρεψαν εναντίον μας τις τελευταίες ημέρες στα μέσα ενημέρωσης να προσπαθήσουν να συγκρατήσουν τον αβυσσαλέο τους ρατσισμό και την απέχθεια που νοιώθουν απέναντι σε αμόρφωτες τσιγγάνες, που τολμούν να κάνουν πολιτική για να βελτιώσουν τη ζωή των παιδιών τους και τις συνθήκες ύπαρξης των συγχωριανών τους. Ας αναρωτηθούν λοιπόν ποιους εξυπηρετούν με τους ψευδείς και συκοφαντικούς σε ορισμένες περιπτώσεις ισχυρισμούς τους σε βάρος μου όταν την ίδια επίθεση δέχτηκα από ακροδεξιές ομάδες στο διαδίκτυο.
Οι πανηγυρισμοί τους για την κατάληξη της υποψηφιότητάς μου μπορεί να προκαλούν προσωρινά θλίψη στους Ρομά της χώρας αλλά δεν μας απογοητεύουν. Νίκησαν μια γυναίκα τσιγγάνα που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των Ρομά, αλλά δεν θα σταματήσουν τον αγώνα μας. Προτίμησαν να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους με το τουρκικό προξενείο που είναι πιο σημαντικό από εμάς τους ασήμαντους τσιγγάνους της Θράκης.
«Ρομ νάι κολάι του τε αβές» «Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι»” 
http://www.enet.gr/?i=news-room.el&id=426891
22/4/14
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:

• Σαμπιχά Σουλεϊμάν: Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλλουν εκτός από τη γλώσσα και την ταυτότητά τους 

  • VIDEO: ρομ σο σουκάρ σο σουκάρ ντε πενέντουκε ρομ μέι κολάι του τέ αβές

  μέι ντζανάβ' μέι ντζανάβ' μέι ντζανάβ' σο κα κερντιάν
  
  ρομ σο σουκάρ σο σουκάρ σάσμε τέ αβάφ μει μπούτ μαγκάβα στέι αβάβ
  
  μέι ντζανάβ' μέι ντζανάβ' μέι ντζανάβ' σο ησή ο ρομ

Αντιμικροβιακός χαλκός σε νοσοκομεία της Κύπρου ... ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Για πρώτη φορά στην Κύπρο εφαρμόζεται ο αντιμικροβιακός χαλκός στο μεγαλύτερο κρατικό νοσοκομείο, το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και σε μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές κλινικές, το «Απολλώνειο Θεραπευτήριο».

Η νήσος Κύπρος, χαλκοπαραγωγός από την αρχαιότητα έδωσε το όνομα του χαλκού στη λατινική γλώσσα και από κει το πήραν όλες οι γλώσσες του κόσμου και το χρησιμοποιούν. Το λατινικό «coprum», που σημαίνει «Κύπρος» εξελίχθηκε στην αγγλική γλώσσα ως «copper» διατηρώντας τη ρίζα της κυπριακής διαλέκτου.


Η επιλογή της εφαρμογής του αντιμικροβιακού χαλκού στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας των παραπάνω νοσοκομείων έγινε από το Ελληνικό Ινστιτούτο Ανάπτυξης Χαλκού. Η εφαρμογή ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2013 και η επιστημονική εκτίμηση της αντιμικροβιακής ικανότητας των αντικειμένων που αντικαταστάθηκαν ολοκληρώθηκε με μικροβιολογικές δειγματοληψίες που ταυτοποιήθηκαν στο Πανεπιστημιακό Μικροβιολογικό Εργαστήριο του Αρεταίειου Νοσοκομείου της Ιατρικής Σχολής Αθηνών (Πιστοποιημένο Εργαστήριο). Τα αντικείμενα που αντικαταστάθηκαν ήταν οι περιοχές εκείνες όπου η μικροβιοφορία ήταν αυξημένη και αποτελούσαν τις πολυαγγιζόμενες επιφάνειες (τραπεζάκια τρόλευ, κάγκελα κρεβατιών, χερούλια πορτών, στατώ ορού, επιφάνειες γραφείων προϊσταμένης κλπ).

Χαρακτηριστικά, ο υπεύθυνος της Επιστημονικής Ομάδας, Δρ. Πάνος Ευσταθίου, ανέφερε ότι «…η εφαρμογή ειδικών κραμάτων αντιμικροβιακού χαλκού στα δύο μεγαλύτερα νοσοκομεία της Μεγαλονήσου αποτελούν πρωτοπόρο δραστηριότητα με μεγάλα οφέλη στη μείωση των λοιμώξεων αλλά και στις οικονομικές παραμέτρους λειτουργίας των ΜΕΘ. Η αξία της παραπάνω εφαρμογής σε συνθήκες οικονομικής κρίσης είναι πολλαπλάσια».

Στις συγκεκριμένες παραπάνω εφαρμογές προγραμματίστηκαν περαιτέρω μελέτες από τους ιατρούς των νοσοκομείων για την εκτίμηση των επιπτώσεων από την εφαρμογή του αντιμικροβιακού χαλκού. Ειδικά πρωτόκολλα θα εφαρμοστούν για την καταγραφή των παραπάνω επιστημονικών δεδομένων. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο 1ο Ελληνοκυπριακό Ιατροϊστορικό Συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία το 2012, είχε ήδη αναπτυχθεί η ευεργετική ικανότητα του χαλκού σε στρογγυλή τράπεζα με θέμα: «Οι θεραπευτικές ιδιότητες του χαλκού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα». Το συνέδριο είχε διοργανώσει η Δ΄ Παθολογική Κλινική Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, το Παν/κό Γενικό Νοσοκομείο «ΑΤΤΙΚΟΝ», σε συνεργασία με τον Παγκύπριο Ιατρικό Σύλλογο και την Ένωση Καθηγητών Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και είχε τεθεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Υγείας της Κυπριακής Δημοκρατίας, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πανεπιστημίου Κύπρου.

Στο ανωτέρω πλαίσιο ο Γενικός Διευθυντής του Ε.Ι.Α.Χ., κ. Νίκος Βεργόπουλος, δήλωσε σχετικά: «Είναι σημαντικό για το Ινστιτούτο μας να υλοποιούνται δράσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό που έχουν σχέση με τον αντιμικροβιακό χαλκό και τις εφαρμογές του συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην προάσπιση της δημόσιας υγείας και τον περιορισμό των δαπανών στον ευαίσθητο αυτό χώρο».

Τα προϊόντα από χαλκό που τοποθετήθηκαν στα νοσοκομεία της Κύπρου, φέρουν το σήμα του αντιμικροβιακού χαλκού Cu+ και κατασκευάστηκαν από την εταιρεία Convex της Ελλάδας, που είναι πιστοποιημένη από το Ε.Ι.Α.Χ. ως εταιρία παραγωγής προϊόντων αντιμικροβιακού χαλκού, αποκτώντας ταυτόχρονα και το δικαίωμα χρήσης του αντιμικροβιακού σήματος χαλκού (Cu+), στα συγκεκριμένα προϊόντα από αντιμικροβιακό κράμα χαλκού που παράγει.

Η εταιρεία Convex, εκτός από την παραγωγή των συγκεκριμένων αντιμικροβιακών προϊόντων με το σήμα Cu+, ήταν και υπεύθυνη για την εγκατάστασή τους στo Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας καθώς και στο Απολλώνειο Θεραπευτήριο της Κύπρου. 
www.elzoni.gr
12/6/13

ΟΥΓΓΑΡΙΑ-ΟΥΚΡΑΝΙΑ-ΣΛΟΒΕΝΙΑ.... Τα σύνορα μετακινούνται, οι πληθυσμοί μένουν

Η ενσωμάτωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 και η σταδιακή εξάλειψη των συνοριακών φραγμών θα συγκρατούσαν, υποτίθεται, την ορμητική επανεμφάνιση των εθνικών ταυτοτήτων που παρατηρείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ωστόσο, στην Ουγγαρία και στη Σλοβακία, όπως και στην Ουκρανία, που βρίσκεται από την άλλη πλευρά του « Τείχους του Σένγκεν », οι πληθυσμοί εξακολουθούν να είναι αιχμάλωτοι πολιτικών στρατηγικών που καπηλεύονται τα ζητήματα που αφορούν τις εθνικές ταυτότητες.

« Ο παππούς μου έζησε σε πέντε χώρες χωρίς να φύγει ποτέ από το χωριό του ». Η κουφόβραση πνίγει την κωμόπολη Τυαχίβ, στις όχθες του ποταμού Τίσσα, στις δυτικές υπώρειες της οροσειράς των Καρπαθίων. Η Υπερκαρπαθία, η οποία ανήκει σήμερα στην Ουκρανία, αποτέλεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα αναπόσπαστο τμήμα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, μέχρι τη στιγμή που η Συνθήκη του Τριανόν παραχώρησε, στις 4 Ιουνίου του 1920, την περιοχή στη νεοσύστατη Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας [1].

Ο Σάντορ Ιγκιαρτό, πρώην τελωνοφύλακας, Ουκρανός υπήκοος ουγγρικής καταγωγής, τραβάει βαθιές ρουφηξιές από το αμερικάνικο τσιγάρο του. Μερικές σταγόνες ιδρώτα κυλούν στους κροτάφους του. « Μετά την επιστροφή των Ούγγρων στην περιοχή, το 1938 [2], ο παππούς μου κλήθηκε να υπηρετήσει στον ουγγρικό στρατό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στάλθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο. Όταν, το 1944, η περιοχή προσαρτήθηκε στη Σοβιετική Ένωση, εκτοπίστηκε στη Σιβηρία και μπόρεσε να επιστρέψει μονάχα μετά τον θάνατο του Στάλιν ».

Στο Τυαχίβ συνυπάρχουν καλβινιστικές, καθολικές, ορθόδοξες και ουνιτικές εκκλησίες. Στην κεντρική του πλατεία ορθώνονται μνημεία προς τιμήν των πεσόντων παρτιζάνων του « μεγάλου πατριωτικού πολέμου » [3], των σοβιετικών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν και των στρατιωτών της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας που σκοτώθηκαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Καλώς ήλθατε στο κέντρο της Ευρώπης, τουλάχιστον σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Αυστροούγγρων γεωγράφων, οι οποίοι τοποθέτησαν, το 1887, μια στήλη μερικά χιλιόμετρα δυτικότερα, κοντά στο χωριό Ραχίβ. Σήμερα, η Υπερκαρπαθία είναι μια ξεχασμένη περιοχή, στα ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στριμωγμένη πίσω από τη « γραμμή Σένγκεν » που χωρίζει την Ουγγαρία, τη Σλοβακία και την Πολωνία από τη Ρουμανία και την Ουκρανία. Για τους κατοίκους της περιοχής, η Ευρώπη είναι πολύ κοντινή : αρχίζει αμέσως μετά τα σύνορα –τα οποία, αφενός, τους χωρίζουν αλλά, αφετέρου, τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην- από την άλλη πλευρά του τελευταίου « Τείχους » της ηπείρου.

Όπως και στην υπόλοιπη Κεντρική Ευρώπη, η Υπερκαρπαθία ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα μια πολυπολιτισμική περιοχή όπου συνυπήρχαν Ούγγροι, Ρουθήνιοι, Ουκρανοί, Γερμανοί, Ρομά και Εβραίοι. Ωστόσο, η διαδικασία απλοποίησης όλων αυτών των σύνθετων ταυτοτήτων, η οποία δρομολογήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, επιταχύνθηκε μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, το 1991. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 [4], στην Υπερκαρπαθία έχουν απομείνει 150.000 Ούγγροι που αποτελούν το 12% του πληθυσμού της περιοχής έναντι 17% το 1921 [5]. Κι ο Ιγκιαρτό συνεχίζει : « Κάθε χρόνο, 5.000-7.000 άτομα μεταναστεύουν στην Ουγγαρία, καθώς εδώ δεν υπάρχει καμία προοπτική, η οικονομική κατάσταση είναι δραματική ».

Παρ’ όλα αυτά, στη συνοριακή πόλη Χοπ, πρώην σιδηροδρομική πύλη της Σοβιετικής Ένωσης, στο τριεθνές της Ουκρανίας, της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας, τα τελευταία χρόνια έχουν χτιστεί πολλές ακριβές κατοικίες. Ένας ντόπιος δημοσιογράφος που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, εξηγεί : « Είναι πολύ απλό, εκείνοι που έχουν τα ωραία σπίτια εμπλέκονται σε δίκτυα λαθραίας διακίνησης τσιγάρων και μεταναστών ». Καθώς από το Κίεβο τους χωρίζει η οροσειρά των Καρπαθίων και περισσότερο από 800 χιλιόμετρα οδικού δικτύου σε κακή κατάσταση, οι Ούγγροι της Υπερκαρπαθίας έχουν ολοκληρωτικά στραφεί προς τα δυτικά : βλέπουν ουγγρική τηλεόραση και ζουν με την ουγγρική ώρα (διαφορά μιας ώρας, νωρίτερα, με το Κίεβο).

Η νεκρή ζώνη που χώριζε κάποτε τη Σοβιετική Ένωση από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας, επιτηρείται τώρα από αστυνομικούς, σκύλους και ανιχνευτές θερμότητας. Κάθε χρόνο, εκατοντάδες μετανάστες από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν ή τη Σομαλία αποπειρώνται να διαβούν το εμπόδιο. « Το πέρασμα κοστίζει περίπου 5.000 ευρώ και είναι ουσιαστικά αδύνατον να κατορθώσεις να περάσεις χωρίς να πληρώσεις τους συνοριοφύλακες », μας εξηγεί ο Χαρούνι, ένας Σομαλός που περιμένει εδώ και δύο χρόνια στο Όζγκοροντ, την πρωτεύουσα της ουκρανικής αυτής περιφέρειας. Το καλοκαίρι του 2012, ανακαλύφθηκαν δύο τούνελ που κατέληγαν στη Σλοβακία και κατασχέθηκαν 13.000 κούτες λαθραίων τσιγάρων, αξίας 130.000 ευρώ. Όπως επιβεβαιώνει ο κοινωνιολόγος Άνταμ Ορκένι, « ο περισσότερος κόσμος επιβιώνει μονάχα χάρη στις πρακτικές της μικροδιακίνησης, καθώς, από τότε που τέθηκε σε ισχύ η συνθήκη του Σένγκεν, οι πληθυσμοί είναι περισσότερο αποκομμένοι από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με το παρελθόν ».

« Απειλή για την ασφάλεια της Ουκρανίας »

Πενήντα χιλιόμετρα νοτιότερα, η μικρή πόλη του Μπέρεχοβ [6] μοιάζει βυθισμένη στην αποχαύνωση εδώ και πολύ καιρό. Μια αγέλη σκύλων περιπλανιέται στα στενάκια του κέντρου της πόλης. Με το πέρασμα του χρόνου, οι παστέλ προσόψεις των παλαιών ουγγρικών κτηρίων έχουν ξεθωριάσει. Οι θέσεις εργασίας σπανίζουν πια, με εξαίρεση μερικές ιταλικές υφαντουργίες, όπου οι μισθοί δεν ξεπερνούν τα 250 ευρώ τον μήνα. Η Ιλντικό Ορόσζ, διευθύντρια του Ουγγρικού Ινστιτούτου της Υπερκαρπαθίας Ferenc-Il-Rákóczi, δηλώνει : « Προσπαθούμε να κρατήσουμε τους νέους εδώ, όμως πολλοί μεταναστεύουν στην Ουγγαρία αμέσως μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους. Στις περιοχές όπου είμαστε μειοψηφία, τα παιδιά πηγαίνουν στο ουκρανικό σχολείο και σιγά σιγά αφομοιώνονται, ενώ άλλοτε κανένας δεν μιλούσε ουκρανικά στην περιοχή ». Σε αυτές τις απομακρυσμένες –και για πολύ καιρό διαφιλονικούμενες- περιοχές, οι σλαβικές κοινότητες χρησιμοποιούσαν κατά κύριο λόγο τη Ρουθηνική, μια γλώσσα της οποίας η ύπαρξη αμφισβητείται από τους Ουκρανούς εθνικιστές. « Υποφέραμε πολύ κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η πνευματική ελίτ μας αποδεκατίστηκε. Χάρη στο ινστιτούτο μας, που άνοιξε το 1996, οι νεαροί Ούγγροι της Υπερκαρπαθίας έχουν τη δυνατότητα να ολοκληρώσουν τη μόρφωσή τους στη γλώσσα τους. Το ουκρανικό πανεπιστήμιο δεν τους εξασφαλίζει αυτή τη δυνατότητα ».

Στον δρόμο που συνδέει το Όζγκοροντ με το Μπέρεχοβ δεσπόζει το κάστρο του Πόλανοκ, το οποίο στο παρελθόν υπήρξε φέουδο του πρίγκιπα Φέρεντς Ιλ Ρακόζι, ο οποίος ηγήθηκε του πολέμου της ανεξαρτησίας εναντίον των Αψβούργων (1703-1711). « Οι Ούγγροι ζούσαν ανέκαθεν εδώ, ενώ το κράτος της Ουκρανίας έκανε την εμφάνισή του πριν από 20 μόλις χρόνια. Σήμερα, προσπαθούν να μας παρουσιάσουν σαν μια ανωμαλία, ωστόσο εμείς έχουμε τα σχολεία μας, τα πολιτικά μας κόμματα, τις οργανώσεις μας και τους συλλόγους μας. Φυσικά, συνυπάρχουμε όλοι μαζί και προσπαθούμε να έχουμε τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τις σημερινές αρχές. Ωστόσο, δεν περιμένουμε τίποτα από το ουκρανικό κράτος », μας λέει η Μπέτυ Χένκελ, άνεργη νεαρή πτυχιούχος.

Ο Ρομάν Οφιτσίνσκιι, αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου του Όζγκοροντ της Υπερκαρπαθίας, δεν καλοβλέπει το αυτόνομο σύστημα : « Το πρόγραμμα σπουδών του ινστιτούτου του Μπέρεχοβ δεν εξασφαλίζει προοπτικές απασχόλησης. Όχι μόνο η ουγγρική γλώσσα δεν είναι διόλου χρήσιμη για να βρεις μια δουλειά στην Ουκρανία, αλλά επιπλέον τα προγράμματα σπουδών δίνουν έμφαση στη φιλολογία ή στη ιστορία, παραμελώντας τις πιο πρακτικές σπουδές. Μα πόσους καθηγητές ιστορίας χρειάζονται ; Στο δικό μας πανεπιστήμιο διαθέτουμε τμήμα ουγγρικών σπουδών και έχουμε θεσπίσει υποτροφίες για τους ουγγαρόφωνους φοιτητές, συχνά εις βάρος των υπόλοιπων φοιτητών. Μιλάνε για διακρίσεις, αλλά στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά προνομιούχοι ».

Καθώς η Ουκρανία απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991, η ταυτότητα της χώρας βρίσκεται ακόμα υπό κατασκευή. Τα γλωσσικά ρήγματα ανάμεσα στην ανατολική πλευρά της χώρας, όπου κυριαρχούν οι ρωσόφωνοι, και στο δυτικό τμήμα όπου συνυπάρχουν ουκρανόφωνοι και πολλές γλωσσικές μειονότητες, αποτελούν ευκαιρίες για κάθε είδους πολιτικάντικες χειραγωγήσεις. Ο Ιστβάν Τσερνίτσκο, αντιπρύτανης του Ουγγρικού Ινστιτούτου του Μπέρεχοβ, εξηγεί : « Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου, εγκαταστάθηκαν στην Υπερκαρπαθία Ρώσοι στρατιώτες και δημόσιοι υπάλληλοι που επέβαλαν έναν μαζικό “εκρωσισμό”. Έτσι, το 2004, οι Ούγγροι της Ουκρανίας υποστήριξαν την “πορτοκαλί επανάσταση” του Βίκτορ Γιουτσένκο και της Γιούλια Τιμοσένκο. Όμως, η νέα εξουσία δεν είχε την πρόθεση να ενισχύσει τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στην περιφέρεια της Υπερκαρπαθίας, φοβούμενη μήπως έτσι το ανατολικό τμήμα της χώρας αποκτήσει υπερβολικά μεγάλη αυτονομία. Αντίθετα, επέβαλε την ουκρανική γλώσσα παντού, όπου αυτό ήταν δυνατόν. Οι μειονότητες έγιναν όμηροι συγκρούσεων στα ζητήματα της ταυτότητας ».

Όταν ο Βίκτορ Γιανούκοβιτς επέστρεψε στην εξουσία μετά την ήττα της Τιμοσένκο, στις προεδρικές εκλογές του 2010, υπέγραψε, τον Αύγουστο του 2012, έναν νόμο με τον οποίο αναγνωρίζεται επίσημο καθεστώς στις μειονοτικές γλώσσες των περιοχών όπου ομιλούνται από ποσοστό του πληθυσμού που υπερβαίνει το 10%. Ο νόμος κυρώθηκε από το Περιφερειακό Κοινοβούλιο της Υπερκαρπαθίας στις 24 του περασμένου Δεκεμβρίου.

Ο Ιστβάν Γκάζντος, πρόεδρος της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας των Ούγγρων της Ουκρανίας (UMDSZ), ενός από τα δύο πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούν την ουγγρική κοινότητα της Υπερκαρπαθίας [7] και δήμαρχος του Μπέρεχοβ, εξελέγη στη Verkhovna Rda, την ουκρανική Βουλή, με το ψηφοδέλτιο του Κόμματος των Περιφερειών του προέδρου Γιανούκοβιτς. « Στο εξής, η ουγγρική γλώσσα είναι επίσημη γλώσσα στο καντόνι και στον Δήμο. Ήταν σημαντικό για μας να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τη μητρική μας γλώσσα μέσα στην πόλη μας. Με βάση τον νόμο, οι πινακίδες στους δρόμους και οι επίσημες ανακοινώσεις είναι πλέον και στις δύο γλώσσες. Κατανοώ το γεγονός ότι όλοι οι υπάλληλοι της Δημόσιας Διοίκησης δεν μιλάνε καλά την ουγγρική γλώσσα. Ωστόσο, από δω και πέρα, η γνώση της θα αποτελεί κριτήριο για την πρόσληψη σε μια θέση ».

Για το ακροδεξιό ουκρανικό κόμμα Svoboda -το οποίο πέτυχε στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου μια ιστορική νίκη, συγκεντρώνοντας ποσοστό 10% και εκλέγοντας για πρώτη φορά τριάντα οκτώ βουλευτές στο Ουκρανικό Κοινοβούλιο- η απόφαση αυτή είναι απαράδεκτη. Για τον Όλεχ Κούτσιν, τον τοπικό ηγέτη του κόμματος σε αυτήν την περιφέρεια, η « επανουγγροποίηση » του Μπέρεχοβ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των αποσχιστικών προθέσεων των Ούγγρων της Υπερκαρπαθίας και του ιμπεριαλισμού της Βουδαπέστης. « Η Ουγγαρία δαπανά ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα για την ανάπτυξη των Ούγγρων της Ουκρανίας και το ουγγρικό προξενείο μοιράζει ουγγρικά διαβατήρια με τη σέσουλα, παρ’ όλο που ένας Ουκρανός πολίτης μπορεί να διαθέτει μονάχα μια υπηκοότητα ! Η Βουδαπέστη κάνει τα πάντα για να απομονώσει από την Ουκρανία τις διοικητικές περιφέρειες με έντονη ουγγρική παρουσία, έτσι ώστε, μακροπρόθεσμα, να τις προσαρτήσει στην επικράτειά της. Πρόκειται για ένα σοβαρό πρόβλημα για την ασφάλεια της χώρας μας ».

Από το 2001, μια « κάρτα Ούγγρου ομογενούς » διευκολύνει τις σπουδές και την εργασία στην Ουγγαρία, ενώ μια συμφωνία που υπογράφηκε ανάμεσα στο Κίεβο και στη Βουδαπέστη επιτρέπει στα άτομα που κατοικούν σε απόσταση μικρότερη των πενήντα χιλιομέτρων από τα σύνορα, να εισέρχονται στην Ουγγαρία χωρίς βίζα Σένγκεν. Από τον Ιανουάριο του 2011, τα δυόμισι εκατομμύρια Μαγυάρων που ζουν εκτός Ουγγαρίας, κυρίως σε Ρουμανία, Σλοβακία, Σερβία και Ουκρανία, δικαιούνται επίσης ουγγρικό διαβατήριο, ακόμα και στην Ουκρανία, η οποία απαγορεύει –θεωρητικά τουλάχιστον- τη διπλή υπηκοότητα. Κι ο Ιστβάν Τοθ, γενικός πρόξενος της Ουγγαρίας στο Μπέρεχοβ, προβάλλει προσεκτικά την εξής δικαιολογία : « Η ουκρανική Δικαιοσύνη δεν τιμωρεί όσους κατέχουν δύο διαβατήρια, από τη στιγμή που δεν το γνωστοποιούν δημόσια ». Αρνείται να μας δώσει τον αριθμό των Ουκρανών που έχουν ζητήσει την ουγγρική υπηκοότητα [8], αλλά αναγνωρίζει τη μαζική οικονομική ενίσχυση που προσφέρει η Βουδαπέστη. Η επιχορήγηση διατηρεί ζωντανό το πανεπιστήμιο, τους πολιτιστικούς συλλόγους και τα πολιτικά κόμματα των Ούγγρων της Υπερκαρπαθίας.

Κι ο Μίκλος Κόβακς, πρόεδρος του Ουγγρικού Κόμματος της Ουκρανίας (KMKSZ), το οποίο διατηρεί εξαιρετικά στενές σχέσεις με το Fidesz, το κόμμα του Ούγγρου προέδρου, Βίκτορ Όρμπαν, διαπιστώνει γεμάτος απογοήτευση : « Είναι απόλυτα φυσιολογικό να ενδιαφέρεται η ουγγρική κυβέρνηση για τους Ούγγρους που ζουν στο εξωτερικό, ωστόσο, δεν κάνει όλα όσα θα έπρεπε. Κάθε χρόνο, είμαστε ολοένα και λιγότεροι κι είναι ολοένα δυσκολότερο να κινητοποιήσεις τους Ούγγρους για την προάσπιση των συμφερόντων τους. Είμαστε βέβαια σε θέση να διατηρήσουμε μια κάποια πολιτιστική δραστηριότητα, αλλά αυτό ανήκει κυρίως στην κατηγορία του φολκλόρ. Σε μερικά χρόνια θα εξαφανιστούμε, όχι απαραίτητα ως κοινότητα, αλλά ως πολιτική δύναμη. Και το ουγγρικό ζήτημα θα έχει κλείσει οριστικά στην Ουκρανία ».

Ο Βίκτορ Όρμπαν ανησυχεί τους γείτονές του

Για πολλούς, καθώς ο Βίκτορ Όρμπαν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα του, αναζωπυρώνει τον ουγγρικό εθνικισμό στο εξωτερικό. Από τη στιγμή που επανήλθε στην εξουσία, μετά τη συντριπτική νίκη που κατήγαγε επί του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στις βουλευτικές εκλογές του 2010, πολλαπλασιάζει τις θορυβώδεις δηλώσεις που απευθύνονται στο ακροατήριο των νοσταλγών της « Μεγάλης Ουγγαρίας » και οι οποίες προκαλούν ανησυχίες στις γειτονικές χώρες όπου ζουν οι ουγγρικές κοινότητες. Ο θεμελιώδης νόμος της Ουγγαρίας, το νέο Σύνταγμα που ψηφίστηκε στις 25 Απριλίου του 2011, υπενθυμίζει τις χριστιανικές ρίζες της « χιλιετούς » ιστορίας της χώρας και διακηρύσσει ότι η « Ουγγαρία φέρει την ευθύνη για την κατάσταση των Ούγγρων που ζουν εκτός των συνόρων της χώρας ». Σε μια χώρα που δέχεται τα σφοδρά πλήγματα της οικονομικής κρίσης και στην οποία δεν έχουν επουλωθεί τα τραύματα που δημιούργησε η Συνθήκη του Τριανόν, η οποία ακρωτηρίασε το βασίλειο της Ουγγαρίας κατά τα δύο τρίτα [9], αυτός ο λόγος κινητοποιεί και συσπειρώνει.

Πτωτικές τάσεις στην ουγγρική δημογραφία

Στην πόλη του Μίσκολτς, του μεγαλύτερου βιομηχανικού κέντρου της ανατολικής Ουγγαρίας, το οποίο απέχει περίπου 150 χιλιόμετρα από τα ουκρανικά σύνορα, οι σκελετοί που έχουν απομείνει από τις μονάδες σιδηρουργίας καταρρέουν. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η χαλυβουργία Λένιν απασχολούσε περισσότερα από 18.000 άτομα και τα δύο τρίτα από τους 200.000 κατοίκους της πόλης ζούσαν άμεσα από τη βαριά βιομηχανία. Το περιβάλλον αυτό κατέρρευσε με το πέρασμα στην οικονομία της αγοράς. Ο Γκιόργκι Μίκε, υπεύθυνος των δημοσίων επιχειρήσεων στον δήμο του Μίσκολτς, τον οποίο κατέκτησε το Fidesz στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, διηγείται : « Τη δεκαετία του 1990, η ανεργία έφτανε το 30% του ενεργού πληθυσμού. Σιγά σιγά, αναπτύχθηκε η υφαντουργία και ο τραπεζικός τομέας, παίρνοντας τη σκυτάλη από τη βαριά βιομηχανία. Όμως, πολλοί από τους εργαζόμενους υπερχρεώθηκαν κι έχουν οδηγηθεί σήμερα στην καταστροφή ». Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, το 2008, τα μαγαζιά του κέντρου κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Κι οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, χάρη στις οποίες -μεταξύ άλλων- ανακαινίστηκε το δημαρχείο, δεν επαρκούν πλέον για την ανάκαμψη της οικονομίας. « Ο σοσιαλιστής πρώην δήμαρχος τριπλασίασε το χρέος του Δήμου κι εμείς δεν μπορούμε πλέον να ζητήσουμε δάνειο. Αντιμέτωποι με την υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής τους, οι πρώην εργάτες ψήφισαν μαζικά το Fidesz », συνεχίζει ο Μίκε.

Έτσι, το Μίσκολτς, το πρώην « κόκκινο κάστρο » της δεκαετίας του 1990, μετατράπηκε σε προπύργιο του κόμματος της άκρας δεξιάς, Jobbik (Κίνημα για μια καλύτερη Ουγγαρία), το οποίο απέσπασε το 16,67% των ψήφων στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Απριλίου 2010, εκλέγοντας σαράντα επτά βουλευτές. Στο μικρό του γραφείο στο κέντρο της πόλης, ο Μίκλος Αρπάντ, τοπικός ηγέτης του κόμματος, κοιτάζει σκεφτικός τον χάρτη της « Μεγάλης Ουγγαρίας » που κρέμεται στον τοίχο. « Η Ουκρανία απέκτησε την Υπερκαρπαθία με άδικο τρόπο κι είναι σίγουρο ότι οι Ούγγροι της Σλοβακίας και της Τρανσυλβανίας δεν ήθελαν να αποκοπούν από τη μητέρα πατρίδα. Η Ουγγαρία υπήρξε το μεγάλο θύμα των συνθηκών ειρήνης. Πολλοί Ούγγροι εξακολουθούν να ζουν σε αυτές τις περιοχές. Ο ρόλος της χώρας μας είναι να τους προστατεύσει ».

Έχει υποστηριχθεί ότι ο Όρμπαν μοιράζει διαβατήρια στους Ούγγρους που ζουν στο εξωτερικό, κυρίως επειδή επιθυμεί να προσελκύσει μια εκλογική πελατεία, η οποία είναι εκ των προτέρων φιλικά διακείμενη προς αυτόν, αλλά και επειδή επιθυμεί ταυτόχρονα να προσδώσει δυναμισμό στη δημογραφία της χώρας του. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Ουγγαρία έχει χάσει 350.000 κατοίκους, ενώ ο δείκτης γονιμότητας έχει κολλήσει στο 1,3 παιδιά ανά γυναίκα, τη στιγμή που η ανανέωση των γενεών εξασφαλίζεται με 2,1 παιδιά ανά γυναίκα. Έτσι, η προσέλκυση των Ούγγρων του εξωτερικού αποτελεί πιθανότατα έναν τρόπο για να αντιμετωπιστεί η δημογραφική κρίση. Ο κοινωνιολόγος Ζόλταν Κάντορ αμφισβητεί τη θεωρία αυτήν και υποστηρίζει ότι το « διαβατήριο Τριανόν » αποτελεί « δικαιολογημένη εκδήλωση του εθνικού ενδιαφέροντος ». Κατά τη γνώμη του, « πριν από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η χορήγηση διαβατηρίων θα μπορούσε όντως να παρακινήσει τους Ούγγρους του εξωτερικού να εγκατασταθούν στην Ουγγαρία, δεν συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο σήμερα που είναι ανοιχτά τα σύνορα. Ωστόσο, δίνοντας έμφαση στο ζήτημα των ουγγρικών κοινοτήτων που ζουν στις γειτονικές χώρες, ο Όρμπαν ιδιοποιήθηκε το κυριότερο θέμα της προεκλογικής εκστρατείας του Jobbik, πράγμα που θα του επιτρέψει, ενδεχομένως, να ανακόψει την αύξηση της δύναμης του ».

« Μεγάλος αριθμός μικτών γάμων στη Σλοβακία »

Στη Σλοβακία παρακολουθούν με ανησυχία την εθνικιστική πλειοδοσία των Ούγγρων πολιτικών, η οποία αυξάνεται από το γεγονός ότι τα επεισόδια ανάμεσα στις δύο χώρες είναι συχνά. Ο Ρόμπερτ Φίκο, ο πρόεδρος της σλοβακικής κυβέρνησης, ο οποίος κατά την πρώτη του θητεία συνεργάστηκε με τους εθνικιστές του Σλοβακικού Εθνικού Κόμματος (SNS), δήλωνε, το 2010 [10], ότι το Fidesz επιθυμεί την επιστροφή στη « Μεγάλη Ουγγαρία της εποχής πριν από τη Συνθήκη του Τριανόν (…) γεγονός που αποτελεί κίνδυνο για την ασφάλεια της Σλοβακίας. Φανταστείτε το ενδεχόμενο να λάβουν την ουγγρική υπηκοότητα χιλιάδες πολίτες μας : οι Ούγγροι πολιτικοί θα συμπεριφέρονταν, σε αυτήν την περίπτωση, σάμπως το νότιο τμήμα της Σλοβακίας να αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της επικράτειάς τους » ! Ήδη από τον Ιούλιο του 2009, η Σλοβακία είχε απαγορεύσει τη χρήση της ουγγρικής γλώσσας στη δημόσια διοίκηση και σε όλους τους δημόσιους χώρους, ενώ από το 2010 απαγορεύεται η κατοχή δύο διαβατηρίων επί ποινή απώλειας της σλοβακικής υπηκοότητας. Η απόφαση χαιρετίστηκε από το SNS, μάλιστα, ο Γιάν Σλότα, ο ηγέτης του, αποκάλεσε τους Ούγγρους « καρκίνωμα πάνω στο σώμα του σλοβακικού έθνους ». Κατά τη γνώμη του Σίριλ Λέσκο, ηγετικού στελέχους του SNS στην πόλη του Πρεσόβ, « το μέτρο είναι απολύτως θεμιτό και νόμιμο. Ειδάλλως, η ουγγρική μειονότητα θα μπορούσε να υποκύψει στον πειρασμό της απόσχισης ».

Στη Σλοβακία ζουν περίπου 500.000 Ούγγροι. Η πλειονότητά τους είναι συγκεντρωμένη στο νότιο τμήμα της χώρας, κατά μήκος των συνόρων με την Ουγγαρία. Από το χωριό του Βέλκε Ράσκοβτσε, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων από το Κόσιτσε, αρχίζει μια ελώδης πεδιάδα που εκτείνεται μέχρι το βάθος του ορίζοντα. Ο ήλιος δύει αργά. Ο Ζάκαμπ Έλεμερ αφήνει το βλέμμα του να πλανηθεί προς τον Νότο, προς τα ουγγρικά σύνορα. « Είμαστε Ούγγροι, αλλά είμαστε και πολίτες της Σλοβακίας. Διεκδικούμε το δικαίωμα να έχουμε πολλαπλές ταυτότητες. Δεν ανεχόμαστε να μας υπαγορεύει τις επιλογές της η Βουδαπέστη ». Ο Έλεμερ είναι ένας από τους δεκατέσσερεις βουλευτές που εξέλεξε το Most-Hid [11] στη Národná Rada, στο σλοβακικό κοινοβούλιο. « Εγκαταλείψαμε, το 2009, το Κόμμα του Ουγγρικού Συνασπισμού (SMK), για να δημιουργήσουμε έναν νέο πολιτικό σχηματισμό, δεδομένου ότι δεν θέλουμε να μας θεωρούν « εθνοτικό » κόμμα : ενθαρρύνουμε την ενσωμάτωση στη σλοβακική κοινωνία, χωρίς ωστόσο και να απαρνούμαστε τις ρίζες μας και την κουλτούρα μας ». Πρόκειται για μια ασυνήθιστη πολιτική επιλογή, δεδομένου ότι η πλειονότητα των ουγγρικών κομμάτων του εξωτερικού διατηρεί στενούς δεσμούς με τους πολιτικούς της Βουδαπέστης, αλλά και μια επιτυχημένη πολιτική. Πράγματι, στις βουλευτικές εκλογές της Σλοβακίας, τον Ιούνιο του 2010, το κόμμα συγκέντρωσε το 8,12% των ψήφων, έναντι 5% για το SMK, το οποίο ήταν υπέρμαχο μιας πιο σκληρής εθνικιστικής γραμμής. Όπως μας λέει ο Άνταμ Ορκένι, « αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία ή στη Ρουμανία, οι μικτοί γάμοι είναι πολυάριθμοι στη Σλοβακία. Η ουγγρική μειονότητα έχει μικρότερη κοινωνική επιρροή και συνεπώς έχει κάθε συμφέρον να ενσωματωθεί στη σλοβακική κοινωνία ».

Συνεπώς, κατά τη γνώμη του κοινωνιολόγου, οι στρατηγικές των μειονοτήτων για τα ζητήματα της ταυτότητάς τους εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις κοινωνικοοικονομικές περιστάσεις. Στην Ουγγαρία, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων από το Μίσκολτς, ο εκπρόσωπος του Εθνικού Σλοβακικού Συμβουλίου στο χωριό Μπουκσζεντκέρεσζτ, μας δείχνει γεμάτος υπερηφάνεια την αίθουσα εορτών όπου οργανώνονται οι συναυλίες σλοβακικής φολκλορικής μουσικής, και μας εξηγεί : « Οι πρόγονοί μας έφτασαν στην περιοχή στα μέσα του 18ου αιώνα, για να δουλέψουν στα χυτήρια γυαλιού που είχαν αρχίσει να εγκαθίστανται γύρω από το Μίσκολτς. Σήμερα, οι βιομηχανίες έχουν κλείσει, αλλά εμείς είμαστε πολύ καλά ενταγμένοι στην Ουγγαρία. Κανένας δεν σκέφτεται να εγκαταλείψει την περιοχή ». Στο χωριό, ολοένα και λιγότεροι κάτοικοι μιλάνε τη γλώσσα των γονιών τους, παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να υπάρχει ένα σλοβακικό δημοτικό σχολείο. Ωστόσο, ο Ορκένι κάνει την εξής πρόγνωση : « Εάν η οικονομική κατάσταση στην Ουγγαρία επιδεινωθεί και η μετανάστευση στη Σλοβακία αρχίσει να γίνεται μια ενδιαφέρουσα προοπτική, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι κάτοικοι του Μπουκσζεντκέρεσζτ θα σκεφτούν σοβαρά να επανασυνδεθούν με τις ρίζες τους ».

Το 2004, όταν οι πρώην χώρες του Ανατολικού Μπλοκ ενσωματώθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όλοι ήθελαν να πιστεύουν ότι η αναζωπύρωση των εθνικών ταυτοτήτων που παρατηρήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, θα μετριαζόταν χάρη στη σταδιακή εξαφάνιση των συνόρων. Σε τελική ανάλυση, η ενσωμάτωση θα καθιστούσε εφικτή την ανασύσταση μιας Mitteleuropa, η οποία είχε εξιδανικευθεί σε μεγάλο βαθμό. Ωστόσο, η οικονομική κρίση και οι αποτυχίες των ευρωπαϊκών πολιτικών δεν επέτρεψαν την υπέρβαση των εθνικών οριζόντων. Επιπλέον, η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, το 2008, δημιούργησε ένα προηγούμενο, αποδεικνύοντας ότι δεν είχε ολοκληρωθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο η διαδικασία της συγκρότησης των κρατών και ότι είναι ακόμα δυνατόν να αλλάξουν τα σύνορά τους.

P.-S.

Διαβάστε επίσης

Οι ξεχασμένοι « μικροί λαοί » των Βαλκανίων

Αναζητώντας το ρουθηνικό έθνος

Notes

[1] (ΣτΜ) Ανάλογα με την εποχή και τη χώρα στην οποία ανήκε, η περιοχή ονομαζόταν Ρουθηνία, Καρπαθοουκρανία, Υπερκαρπαθική Περιοχή της Ουκρανίας, Υπερκαρπαθία.

[2] (ΣτΜ) Μετά τη Διάσκεψη του Μονάχου και την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας από τους ναζί με την ανοχή των Δυτικών.

[3] Έτσι αποκαλούσαν οι Σοβιετικοί τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

[4] Η επόμενη εθνική απογραφή στην Ουκρανία θα διεξαχθεί το 2013.

[5] Slovenský náucný slovník (« Σλοβακική Εγκυκλοπαίδεια »), τόμος 1, Litevna, Μπρατισλάβα, 1932.

[6] Το Μπέρεχοβ έχει περίπου 25.000 κατοίκους, οι μισοί από τους οποίους δηλώνουν ουγγρικής καταγωγής.

[7] Το UMDSZ διατηρεί εξαιρετικά στενές σχέσεις με το Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (MSZP).

[8] Σύμφωνα με εκτιμήσεις, 300.000 Ούγγροι του εξωτερικού έχουν ζητήσει την ουγγρική υπηκοότητα και οι αρχές της Βουδαπέστης έχουν χορηγήσει 180.000 διαβατήρια. Τα στοιχεία που αφορούν την Ουκρανία δεν ανακοινώνονται επίσημα.

[9] Βλέπε Michael Minkenberg, « A l’Est, l’obsession des frontières », « Le Monde Diplomatique », Ιανουάριος 2011.

[10] « Robert Fico : “La Hongrie exporte sa peste brune” », « Le Figaro », Παρίσι, 3-6-10.

[11] Από τη σλοβακική λέξη « most » και την ουγγρική « hid », οι οποίες σημαίνουν και οι δύο « γέφυρα ».

www.monde-diplomatique.gr

What is happening in Tibet is genocide: Telo Rinpoche

ZURICH: Telo Rinpoche, the spiritual leader of the Kalmyk people of Russian Federation, has said what is happening in Tibet is genocide.

He said it was unfortunate that world leaders are not doing anything about the tragic situation in Tibet. Telo Rinpoche was speaking at a side-event at the UN in Geneva sponsored by five NGOs on “The People’s Republic of China: Threat to the Survival of Tibetan Buddhism”.

Rinpoche said that the survival of Tibetan Buddhism affects not only the Tibetan people but also the world. The preservation of Tibetan Buddhism is also the survival of Tibetan Buddhist science and philosophy, he said.

Telo Rinpoche said Tibetan Buddhism can be only studied through Tibetan language and the Chinese government is placing restrictions on Tibetan language.

Born to a Kalmyk Mongolian family in the US, he studied at a Tibetan Buddhist monastery in South India at the age of 7 because the long tradition of Mongolians studying in Tibet was no long an option due to China’s occupation and repression in Tibet.

He said he was able to visit Tibet in 2003. Unfortunately, he said he was not allowed to travel or meet Tibetans freely.

Delegates participating in the side-event at the UN in Geneva on “The People’s Republic of China – Threat to the Survival of Tibetan Buddhism.”

The other speakers at the side-event were Kirti Rinpoche and Mr Adam Koziel from Helsinki Foundation for Human Rights, Poland. Ms Sophie Richardson of Human Rights Watch moderator.

“The present situation in Tibet is the result of 60 years of Chinese rule,” said Kirti Rinpoche, the spiritual head of Kirti monastic community in Ngaba, Tibet. Since 2008, the situation in Tibet has been worsening due to more repression.

Kirti Rinpoche welcomed and acknowledged the presence of both Chinese diplomats and individuals representing Chinese NGOs.

He said that the Chinese people are our friends and neighbours for centuries. They are many Chinese who are Buddhists, including many practicing Tibetan Buddhism. However, we are against the Chinese government policies in Tibet that undermine Tibetan religion and culture, he said.

“Tibetan monasteries and Buddhist centres are not for tourist attraction,” he said. “There are restrictions and controls on number of monks. If there is no monks in the monasteries, what hope there is for the future of Tibetan monasteries and Buddhism.”

107 Tibetans have self-immolations in Tibet and the majority of them have been in Kirti Monastery and Ngaba region. Kirti Rinpoche said that his immediate concern was for the safety of the families, relatives and friends of the Tibetan who have self-immolated. In late 2012, Beijing vowed to charge Tibetans “inciting” self-immolation with murder.

On 31 January 2013, Lobsang Kunchok, 40, of Kirti monastery and Lobsang Tsering, 31, from Ngaba, were sentenced to death with a two-year reprieve and 10-year imprisonment respectively for allegedly inciting Tibetans to self-immolate by a Chinese court. On the same day, six more Tibetans from Labrang, Tibet, have been pronounced equally harsh sentences.

Ms Sophie Richardson, China Director of Human Rights Watch, said that China hasn’t presented any clear evidence of Tibetan inciting self-immolation.

Kirti Rinpoche said that China must be held accountable for its various pledges that it had made when joining different international bodies. China cannot get away by stating different standards of human rights or democracy, he added.

On completing his first leg of European lobby visit, Rinpoche this evening left for Brussels. He will then travel to France, the Nederland, Germany and United Kingdom..tibet.net 7/3/13
------------------

• ΕΚ/Στήριξη στις ελπίδες του Θιβέτ: Ο 11ος Kiri Rinpoche στο ΕΚ

Η τραγωδία του λαού του Θιβέτ και η σκληρή αντιμετώπιση των διαδηλωτών, ειδικά εκείνων που αυτοπυρπολούνται από τις κινεζικές αρχές παρουσιάσθηκε σήμερα στο ΕΚ από τον Lobsang Tenzin Jigme Yeshe Gyamtso, 11ο Kirti Rinpoche, ο οποίος κατέθσε στην υποεπιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρουσιάζοντας συγκεκριμένο αίτημα για στήριξη του αγώνα του Θιβέτ από τους ευρωβουλευτές.

"Το Θιβέτ ήταν ανεξάρτητη χώρα μέχρι το 1959 κι αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν" τόνισε ο Kirti Rinpoche σημειώνοντας ότι 107 Θιβετιανοί, πολλοί απ' αυτούς έφηβοι, έχουν αυτοπυρποληθεί την τελευταία τετραετία αντιδρώντας στην καταπίεση και την "εξαφάνιση της γλώσσας και του πολιτισμού του Θιβέτ".

Σημείωσε δε ότι είναι χαρακτηριστικό ότι οι αρχές αντιμετωπίζουν εκείνους που αυτοπυρπολούνται και τις οικογένειές τους ως τρομοκράτες.


Από την πλευρά της η επικεφαλής της υποεπιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΕΚ, Barbara Lochbihler (Πράσινοι, Γερμανία) σημείωσε ότι το ΕΚ από χρόνια παρακολουθεί στενά την κατάσταση στο Θιβέτ.

Τι μπορεί να κάνει το Κοινοβούλιο; Ο ίδιος ο Kirti Rinpoche ζήτησε κυρίως ένα: ψήφισμα που να καταδικάζει απερίφραστα την κατάσταση ζητώντας επιστροφή του Δαλάι Λάμα και απελευθέρωση του Θιβέτ, αποφυλάκιση των κρατούμενων ακτιβιστών, και ελέυθερη πρόσβαση εκπροσώπων της διεθνούς κοινότητας και των διεθνών μέσων ενημέρωσης στη "στέγη του κόσμου".
.europarl.europa.eu
7/3/13 

Η γλώσσα, η γνώση, η παράδοση και το κάλλος...

Ρούσσος Βρανάς

Τα παιδιά καλούνται πάλι να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με την κοινωνία ουσιαστικά χωρίς γλωσικό όργανο.

Αλαλα και αφασικά. Αραγε πόσες λέξεις θα χαθούν από το ήδη ισχνό λεξιλόγιό τους και αυτή τη χρονιά; Οι δάσκαλοι ίσως να βρίσκονται στη θέση τους, αλλά η γλώσσα παραμένει στην εξορία εδώ και πολλές δεκαετίες. Δεν έχουν απομείνει παρά μόνο μερικά θραύσματα από το ιστορικό της σώμα, που μοιάζει πια με δάσος υλοτομημένο από απερίσκεπτους ανθρώπους. Παλεύουν τα παιδιά να τα συνταιριάξουν σε νοήματα, σε μια εποχή κατά την οποία οι πληροφορίες συμπυκνώνονται σε ολοένα και πιο μικρά και πρακτικά “πακέτα”, με ολοένα και περιορισμένο περιεχόμενο.


Οι διάλεκτοι και οι γλώσσες του κόσμου υποχωρούν σε μεγάλους αριθμούς. Κάθε δέκα μέρες χάνεται μία, γράφει ο συγγραφέας Αλεξ Ρόουζ στο περιοδικό του αμερικανικού πανεπιστημίου Ντρέξελ. Το 40% από αυτές κινδυνεύει σήμερα με εξαφάνιση. Για τον θάνατο των γλωσσών γράφει και Κ. Ντέιβιντ Χάρισον στο ομώνυμο βιβλίο του. Και εκφράζει τις ανησυχίες του. Γιατί η γλώσσα μας δείχνει πώς δουλεύει το μυαλό. Κάθε απώλειά της σημαίνει πως κλείνει για πάντα η πόρτα σε έναν απέραντο πλούτο γνώσεων. Η γνώση συχνά είναι ενσωματωμένη μέσα στην ίδια τη γλώσσα.

Όταν ένας πολιτισμός εγκαταλείπει τη μητρική του γλώσσα, όπως συμβαίνει με την επικράτηση των παγκοσμιοποιημένων γλωσσών (αγγλικής, αμερικανικής, ισπανικής), χάνεται για πάντα ένας ανεκτίμητος πλούτος γνώσεων. Ο λαός των Καγιάπο, ας πούμε, λέει τη μέλισσα με 85 διαφορετικές λέξεις. Καθεμιά εξειδικεύει τις απειροελάχιστες διαφορές των μελισσών στον τρόπο πτήσης, στα τελετουργικά ζευγαρώματος, στην κατασκευή της κερήθρας. Αν η γλώσσα τους χαθεί θα χαθεί μαζί της και ο πλούτος των μελισσοκομικών τους γνώσεων.

Η γλώσσα είναι μια αποθήκη της μυθικής και ιστορικής κληρονομιάς ενός πολιτισμού. Οι ιστορίες που περνούν από γενιά σε γενιά με την προφορική παράδοση χάνονται αμετάκλητα από τη στιγμή που θα πεθάνει και ο τελευταίος άνθρωπος που μιλάει αυτή τη γλώσσα...

Ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε στα παιδιά μας να διατηρήσουν τη γλωσική τους κληρονομιά, έστω κι αν αυτό τους κοστίσει την πρόσβαση σε πιο πρακτικές σπουδές που οδηγούν σε πιο επικερδή καριέρα; αντηχεί ο αντίλογος. Όμως, καθώς οι γλωσικές σπουδές υποχωρούν μπροστά στην επικράτηση του πρακτικού και προσοδοφόρου, οι αξίες που απειλούνται σήμερα με εξαφάνιση είναι η γνώση, η παράδοση και το κάλλος. Είναι αυτά πράγματα που μπορούν να ζυγιστούν με την εξίσωση κόστος - κέρδος;

πηγή: Τα Νέα, Δευτέρα 13/9/2010
.antifono.gr
15/12/12

Σαμπιχά Σουλεϊμάν: Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλλουν εκτός από τη γλώσσα και την ταυτότητά τους

Γενναία η ομιλία μουσουλμάνας τσιγγάνας στη Γενεύη για την καταπίεση από τους Τουρκόφωνους «Είμαστε «μειονότητα μέσα στη μειονότητα»

Θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση στη γλώσσα του κράτους που ζούμε.

Το κράτος δεν κάνει αρκετά. Θέλουμε περισσότερα δημόσια σχολεία», είπε η Σαμπιχά Σουλεϊμάν, πρόεδρος του συλλόγου Γυναικών Δροσερού Ξάνθης

 

Ζω στην Ελλάδα, η μητρική μου γλώσσα είναι ρομάνι, αλλά υποχρεωτικά διδάχθηκα μια τρίτη γλώσσα, τα τούρκικα. Αυτή είναι η πραγματικότητα που έζησε και συνεχίζει να ζει στη Θράκη περιέγραψε η Σαμπιχά Σουλεϊμάν, πρόεδρος του συλλόγου Γυναικών Δροσερού Ξάνθης «η Ελπίδα», στο 5ο συνέδριο του ΟΗΕ για τις μειονότητες που πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη στις 27 & 28 Νοεμβρίου 2012. Όλοι έκαναν λόγο για συγκλονιστική μαρτυρία μίας μουσουλμάνας Τσιγγάνας από τη Θράκη. 

«Ονομάζομαι Σαμπιχά Σουλεϊμάν,  είμαι μουσουλμάνα ρομά από την Ξάνθη στην Ελλάδα και πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Δροσερού «Η Ελπίδα». Ζητώ συγνώμη που δεν μπορώ να μιλήσω απ’ ευθείας σε κάποια από τις γλώσσες που χρησιμοποιούνται στο συνέδριο αλλά δεν τις έμαθα ποτέ. Η μητρική μου γλώσσα είναι ρομάνι, η γλώσσα των Τσιγγάνων. Πάρα ταύτα επειδή είμαι μουσουλμάνα της Θράκης υποχρεώθηκα να πάω σε σχολείο όπου διδάχθηκα μια τρίτη γλώσσα, τα τούρκικα. Αυτό κάνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες Έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι Ρομά με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε σήμερα μειονότητα εντός  της μειονότητας. Το ίδιο συναίσθημα της μειονότητας μέσα στη μειονότητα το αισθανόμαστε σε κάθε βήμα μας μέσα στην κοινωνία. Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλλουν εκτός από τη γλώσσα τους και την ταυτότητά τους. 

Ξοδεύουν πολλά λεφτά  για να χτίσουν τζαμιά μέσα στους οικισμούς μας. Μας λένε ότι οι τσιγγάνοι πεθαίνουν νέοι επειδή δεν είναι καλοί Τούρκοι και πιστοί μουσουλμάνοι. Εμείς, όμως ξέρουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία όχι τζαμιά που άλλωστε η Θράκη έχει πολλά. Εδώ και χρόνια επιμένουν να φτιάξουν σωματεία και να τα ονομάσουν «τουρκικά». Στη συνέχεια προσπαθούν να μας γράψουν σε αυτά τα σωματεία για να μας υποχρεώσουν κι εμάς να πούμε ότι είμαστε Τούρκοι.

Πριν μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος όρισε να πηγαίνουμε υποχρεωτικά σε νηπιαγωγεία. Οι τουρκικής καταγωγής μουσουλμάνοι έφτιαξαν δικά τους νηπιαγωγεία όπου διδάσκονται μόνον τουρκικά. Μας πιέζουν να γραφτούμε σε αυτά τα νηπιαγωγεία.  Θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση στη γλώσσα του κράτους που ζούμε. Το κράτος δεν κάνει αρκετά. Θέλουμε περισσότερα δημόσια σχολεία. Θέλουμε να μας προστατεύει επειδή είμαστε μουσουλμάνες γυναίκες με δικαιώματα που παραβιάζονται διαρκώς από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι δικαίωμά τους να φέρονται άσχημα στις γυναίκες τους. Περιμένουμε την πραγματική βοήθεια από το ελληνικό κράτος. 

Η Διακήρυξη του ΟΗΕ για τις μειονότητες λέει ότι πρέπει να γίνεται σεβαστή η ιδιαίτερη ταυτότητα και ο πολιτισμός μας. Αυτό δεν ισχύει μόνον για το κράτος στο οποίο ζούμε αλλά και για τους μειονοτικούς συμπολίτες μας. Οι τελευταίοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν την τουρκική ταυτότητα αντί της δικής μας ταυτότητας των Ρομά. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τη δική μας ταυτότητα με μία άλλη. Θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μην παίζουν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας».

 

 .xronos.gr

30/11/12 

-----------

 

ΣΧΕΤΙΚΟ:

 

• Ανοικτή Επιστολή προς κα Ρεπούση (Ελένη Χατζηγεωργίου) & Ανάλυση του άρθρου 40 του τμήματος Ε΄της Συνθήκης της Λωζάννης (Ν. Λυγερός)

Για λαό ιστορικό ψυχορραγούντα

Του Χρῆστου Γιανναρᾶ 
Στο κομμάτι της οδού Σταδίου, από την Ομόνοια ώς την Κλαυθμώνος, ίσως και τέσσερα στα πέντε καταστήματα έχουν κλείσει. Ή εικόνα από μόνη της γεννάει πανικό.
Δεν έκλεισε τα καταστήματα η οικονομική αποκλειστικά καταστροφή της χώρας. Ή ανυπαρξία κράτους προηγήθηκε. Οι κυβερνήσεις ήξεραν μόνο να δανείζονται και να σκορπάτε, ήταν προκλητικά, εξωφρενικά ανίκανες να λύσουν προβλήματα όπως των καθημερινών διαδηλώσεων στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ανίκανες να πατάξουν τις ορδές των εγκληματιών «μπαχαλάκηδων». Ανίκανες να εξαλείψουν το αναιδέστατα έκθετο στα πεζοδρόμια του κέντρου παρεμπόριο, αλλά και το εμπόριο του θανάτου: την απροκάλυπτη διακίνηση ναρκωτικών και πορνείας στην καρδιά της πόλης.

Kρίση οικονομική περνάνε και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Kαταστροφή συντελέστηκε μόνο στην Eλλάδα. Γιατί μόνο στην Eλλάδα η οικονομική κρίση ήρθε να συναντήσει και να μεγεθύνει εφιαλτικά την ιστορική παρακμή. Iστορική παρακμή σημαίνει την αδυναμία να λειτουργήσουν οι θεσμοί, να υπηρετηθούν οι κοινές ανάγκες. Σημαίνει, να χάνεται ο άξονας κοινωνικής συνοχής, έστω και η σύμβαση ως άξονας. Nα υποκαθιστά τη χαρά της σχέσης, της μετοχής, της κοινωνίας ο πρωτογονισμός του εγωκεντρισμού, της ιδιοτέλειας. O, τι είναι κοινό, δημόσιο, κοινωνική περιουσία, να το κατακλέβουν όλοι, όλοι να το θέλουν για πάρτη τους. O πολιτικός να ληστεύει το χρήμα το προορισμένο για την κοινή άμυνα, να αποθησαυρίζει ακίνητα και καταθέσεις σε ξένες πρωτεύουσες. Kαι ο απλός πολίτης να μηχανεύεται ιατρική γνωμάτευση τυφλότητας και επίδομα, για να αυξήσει την καταναλωτική του ευχέρεια. Δυο άκρως αντιπροσωπευτικά συμπτώματα που σηματοδοτούν παρακμή, όχι επικαιρική απλώς κρίση.
Aκόμα και το πελατειακό κράτος, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών, η ενδημική κομματοκρατία αντί της δημοκρατίας, ο διαστροφικός αντικοινωνικός συνδικαλισμός, η κατεστημένη ως αυτονόητη διαφθορά και φαυλότητα, θα μπορούσαν να είναι συμπτώματα κρίσης, όχι παρακμής. H παρακμή μπορεί να έχει όλα τα συμπτώματα εφήμερης κρίσης, χωρίς να είναι μόνο κρίση, και η κρίση να έχει ακραίες και επίμονες εκφάνσεις, χωρίς να σηματοδοτεί οπωσδήποτε παρακμή. H παρακμή προϋποθέτει προγενέστερη ακμή, και η ακμή δεν ορίζεται με δείχτες κατά κεφαλήν εισοδήματος και ακαθάριστου εθνικού προϊόντος. Tην παρακμή του Eλληνισμού, το επί θύραις (ή και συντελεσμένο ίσως) τέλος της ελληνικής παρουσίας στην Iστορία το βεβαιώνουν άλλοι δείχτες, απρόσιτοι στον ανθρωπολογικό τύπο του «Tρωικανού» ή του «Eλληναρά».
Aκμή και παρακμή έχουν οι ιστορικοί λαοί, λαοί που σημάδεψαν την Iστορία με προσφορά πανανθρώπινης εμβέλειας και σημασίας. Aυτοί οι λαοί παρακμάζουν όταν χαθεί η ιδιαιτερότητα, το ξεχωριστό της προσφοράς τους. Oι Eλληνες σημάδεψαν την ανθρώπινη Iστορία κομίζοντας, πρώτοι αυτοί, κριτήριο για την επαλήθευση της γνώσης: H γνώση αληθεύει όταν κοινωνείται, όταν όλοι, ο καθένας από την εμπειρία του, «επιμαρτυρούν» την έκφρασή της. Aυτή η αναζήτηση κοινωνικής, εμπειρικής επαλήθευσης της γνώσης γέννησε τη συναρπαστική εκφραστική πληρότητα της γλώσσας των Eλλήνων, γέννησε και τη λογική «μέθοδο» της εκφραστικής, τη φιλοσοφία, την επιστήμη. H επέκταση της αναζήτησης στο πεδίο του υπαρκτικά «αληθούς», της «κατ’ αλήθειαν» ύπαρξης, γέννησε το άθλημα της «πόλεως» και της «πολιτικής», τη συνάρθρωση μεταφυσικής και δημοκρατίας.
Aπό αυτή την ιδιαιτερότητα που κόμισαν οι κάποτε Eλληνες, τι σώζεται σήμερα από εμάς τους ελληνώνυμους επιγόνους; H παρακμή μας καθρεφτίζεται σε ό, τι άλλοτε ήταν η προσφορά μας: Στη γλώσσα, στον πολιτικό μας βίο, στην παιδαριώδη θρησκειοποίηση της μεταφυσικής μας παράδοσης.
Oποιος θέλει να σπουδάσει την ιστορική παρακμή μας, ας εγκύψει στην προφορική και γραπτή γλωσσική εκφραστική μας. Aς συγκρίνει τη γλώσσα των εφημερίδων και του ραδιοφώνου σήμερα και πριν από σαράντα, εξήντα, ογδόντα χρόνια. Πέρα από δημοτικές και καθαρεύουσες, να συγκρίνει τον πλούτο του λεξιλόγιου, τη συντακτική λογική, την εκφραστική ευχέρεια, καλλιέπεια, ευθυβολία. Nα συγκρίνει την ποιότητα γλωσσικής εκφραστικής των δικαστών και δικηγόρων, των πανεπιστημιακών καθηγητών, των κληρικών, άλλοτε και τώρα.
Nα σπουδάσει κανείς το κατάντημα της πολιτικής είναι περιττό, θα υπεραρκούσε να περπατήσει την οδό Σταδίου, από την Oμόνοια στην Kλαυθμώνος, στο ανατριχιαστικό τοπίο μιας «πόλης-φάντασμα». Ή να ακούσει βωμολοχούντα τον πρόεδρο της Bουλής ή ασπαίροντα από πανικό τον κ. Bενιζέλο να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Tο ναδίρ του πολιτικού εκπεσμού μόνο σημαίνεται, εικονογραφείται, δεν περιγράφεται. Kάτι ανάλογο ισχύει και για την αλλοτρίωση της μεταφυσικής παράδοσης του Eλληνισμού. Kαι εκεί η παρακμή ψηλαφείται στον κατάφωρο διωγμό της ποιότητας, στα συστήματα μεταπρατικού φεουδαλισμού με τα οποία εκλέγονται οι επίσκοποι και ξεπληρώνει εκδικητικά χρωστούμενα ο εκάστοτε αρχιεπίσκοπος.
Δεν παρακμάζει απλώς το ελλαδικό κράτος, το «εθνικό κέντρο». Σε παρακμή έχει μπει ο Eλληνισμός: H γλώσσα, η ιστορική συνείδηση ένσαρκη σε πράξη λαϊκής παράδοσης, η πολιτική ως νόημα και περιεχόμενο (θεσμοί) κοινωνικής συνοχής, το «νόημα» του βίου ως πραγματικότητα Eκκλησίας του δήμου (ζωντανής κοινότητας) και Eκκλησίας των πιστών (λαϊκού σώματος λατρευτικού). Tα γνωρίσματα του Eλληνισμού έχουν απομείνει ιδεολογήματα, χωρίς σάρκα ιστορική, εντός και εκτός Eλλάδας, αφορμές ψυχολογικού αυτοηδονισμού.
Tα στρατιωτικά πραξικοπήματα, ευτυχώς και επιτέλους, ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Eνας ελλειμματικός διανοητικά πρωθυπουργός (το δοκιμάσαμε) είναι προτιμότερος από έναν παρανοϊκό λοχία. Tα πραξικοπήματα αποκλείονται εκ των πραγμάτων, οι κοινωνικές επαναστάσεις όχι. Nα κατεβούμε οι πολίτες στους δρόμους; Eίναι φενάκη (τη δοκιμάσαμε). Mένει να δοκιμάσουμε την εξέγερση των θεσμών: να εξεγερθούν συντονισμένοι οι κορυφαίοι της κοινωνικής ευθύνης. Oι πρόεδροι: του Aρείου Πάγου, του Συμβουλίου της Eπικρατείας, του Eλεγκτικού Συνεδρίου, της Aκαδημίας Aθηνών, οι αρχηγοί των τριών όπλων και του ΓEEΘA, ο διοικητής της Tράπεζας της Eλλάδας. Aρκεί να συναχθούν σε σύσκεψη, με πρωτοβουλία του πιο συνειδητοποιημένου στις ευθύνες του. Tο τι θα συζητήσουν, θα προκύψει από μόνη τη συνεύρεσή τους. Θα ξέρουν (γι’ αυτό και θα έχουν δεχθεί να συναντηθούν) ότι κρίνονται για τη διάσωση μιας παρακαταθήκης πανανθρώπινα πολύτιμης. Για να αποτινάξουν τη νάρκη της παρακμιακής αβελτηρίας.
Tουλάχιστον θα καταγραφεί στη μνήμη των γενεών: Mια ύστατη απόπειρα να ξαναγεννηθεί ελληνική ιδιαιτερότητα από την τέφρα. Aκριβέστερα: από τον υπόνομο.
.kathimerini.gr
21/10/12